Ένας άγγελος...!

"Με λένε Ακίνδυνο και είμαι επικίνδυνος!!"
Έτσι μου συστήθηκε αυτό το λιλιπούτειο πλασματάκι στην πρώτη μας επαφή στην αίθουσα του θεάτρου της Ραλλείου και από εκείνη τη στιγμή μπήκε στην καρδιά μου!!!
Φύση ενθουσιώδης και υπερχαρούμενη, αντιμετωπίζοντας τη ζωή πάντα από την ανάλαφρη και ευχάριστη πλευρά της!
Ένα ζουζουνάκι που έκανε τη ζωή της πρώτης του δασκάλας ακόμα πιο έγχρωμη!
Θαρρετός, χιουμορίστας και γεμάτος "εμπειρίες" που ήθελε να μοιραστεί με τους συμμαθητές και τη δασκάλα του!
Πανέξυπνος που διεκπεραίωνε τις εργασίες του γρήγορα για να ασχοληθεί με κάτι πιο ευχάριστο: να μιλήσει με τους γύρω, να ζωγραφίσει ή να αγκαλιάσει τη δασκάλα του!
Γεμάτος πάθος και όρεξη για ζωή του ήταν αδύνατον να κάτσει στην καρέκλα του μα ποτέ, ποτέ αυτό δεν τον καθιστούσε ενοχλητικό γιατί ήταν παιδί που σεβόταν και υπάκουε σε αρχές και κανόνες!
Ζωγράφιζε συνέχεια, με όμορφα, έντονα χρώματα χαρακτηριστικό παιδιού με φωτεινή, χαρούμενη προσωπικότητα! Ήταν χαρισματικός: καταπληκτικά σχέδια, όμορφα γράμματα, τακτοποιημένες σκέψεις....
Οι υπέροχοι γονείς του πάντα δίπλα του να τον προσέχουν στην λεπτομέρεια, να θέλουν από αυτόν και για αυτόν το καλύτερο!
Και έτσι πανέμορφα κύλησε η πρώτη μας χρονιά στο σχολείο...

Στις αρχές του Σεπτέμβρη του 2014 και πριν υποδεχθούμε τους μαθητές, δέχθηκα τη μαμά Άντζυ στο σχολείο να μου ξεστομίζει φράσεις όπως "σοβαρή κατάσταση", "θανατηφόρα ασθένεια", "μεταμόσχευση του μυελού των οστών", "με νοιάζει μόνο να είναι χαρούμενο εδώ".
Υποδέχθηκα το μικρό μου ξανά στα μέσα του Σεπτέμβρη και ενώ ζητούσα αχόρταγα να μάθω τις εμπειρίες του καλοκαιριού τους, τα μαθητούδια μου επικεντρώνονταν σε μικρής σημασίας δυσάρεστα γεγονότα να μου αναφέρουν. Ο Ακίνδυνος ήξερα ότι πέρασε δύσκολο καλοκαίρι και δίσταζα να του δώσω το λόγο, μα τον έβλεπα να στριφογυρνάει χαρούμενος στην καρέκλα του και αυτό με προκάλεσε να τον ακούσω: "Πέρασα το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου- πήγα 3 μέρες κατασκήνωση!!!"

Αυτός ήταν ο Ακίνδυνος: τον άνθρακα τον έκανε χρυσό!
ακόμα και στις δύσκολες συνθήκες που βίωνε ήξερε να περνά καλά και να κρατάει μόνο τα υπέροχα κομμάτια της κάθε εμπειρίας!

Γι αυτό έχω τη βεβαιότητα ότι εκεί πάνω θα αφηγείται στα άλλα αγγελούδια ότι έζησε μια όμορφη, γεμάτη ζωή, πλημμυρισμένη από αγάπη από τους γύρω του.
Ότι είχε μια καταπληκτική οικογένεια και ότι το σχολείο του πρόλαβε να του δώσει αμέτρητες γνώσεις και εμπειρίες...
Έχω τη βεβαιότητα ότι εκεί πάνω θα περνάει φανταστικά και θα δώσει στα συννεφάκια πολλά πολλά όμορφα χρώματα!!!

Ο Θεός να αναπαύσει την ξεχωριστή ψυχούλα του....


(Αυτό το κείμενο γράφτηκε από εμένα την επομένη της μέρας που "έφυγε" ο μικρός μου Ακίνδυνος για τον "εκπαιδευτικό κολπίσκο", μα όταν το τελείωσα σκέφτηκα ότι όλοι που θα βρίσκονταν στον αποχαιρετισμό του θα έπρεπε να ακούσουν και πως ήταν ως μαθητής...Έτσι αποφάσισα ξεπερνώντας τον εαυτό μου, να τον εκφωνήσω ως επικήδειο λόγο...
Τον παραθέτω λοιπόν, απόψε, λίγες ώρες μετά το τελευταίο αντίο, στο blog που και ο ίδιος είχε αγαπήσει ως ύστατο φόρο τιμής στο πιο γλυκό αγγελάκι του ουρανού!)